Το για πάντα είναι εδώ ή χάθηκε;

Έχω μπερδευτεί. Stories που ανεβαίνουν και μετά από λίγο εξαφανίζονται, φωτογραφίες που με ένα από κουμπί διαγράφονται και δεν έχεις το άλμπουμ πια να το ξεφυλλίσεις κι ας είχαν βγει θολές κάποιες, άνθρωποι που ήταν στον περίγυρό σου δεν είναι εδώ, καθημερινές συνήθειες που δεν έχεις πλέον λόγω έλλειψης χρόνου, αντικείμενα αγαπημένα που τα φύλαγες αλλά δεν σε νοιάζει πια που τα έχεις χάσει, σχέσεις ζωής που απλά δεν είναι καν σχέσεις αλλά ένα χρόνια πολλά σε γενέθλια και γιορτές, καθημερινές καληνύχτες που δεν είναι ούτε καλημέρες πια, αγκαλιές με τα παιδιά σου που επειδή μεγαλώσανε δεν τα «κακομαθαίνεις» πια ούτε με ένα απλό τρυφερό άγγιγμα, σκέψεις που πίστεψες και τις είχες στο μυαλό σου συνέχεια αλλά έχεις άλλα τώρα να σκεφτείς, όνειρα που δεν προλαβαίνεις ή δεν θέλεις να τα κυνηγήσεις.

Και που πήγανε όλα αυτά? Αναρωτιέμαι πολλές φορές εάν είναι στα πλαίσια της μόδας όλες αυτές οι αλλαγές ή απλά χάθηκε το για πάντα κάπου στο δάσος ή στον δρόμο με την κίνηση, ή το πάτησαν οι ρόδες του αυτοκινήτου.. ή απλά είναι κλεισμένο μέσα σε μια παλιά κούτα με παλιά βιβλία που θα ξανδιαβάσεις κάποια στιγμή. Μήπως εάν δώσεις το χέρι στον έναν άνθρωπο που αγαπάς σου το θυμίσει και το για μια στιγμή που συνηθίζεται φέρει πίσω το για πάντα; Εάν ίσως κοιτάξεις την αποθήκη σου με τις σκονισμένες μνήμες σου βρεις τελικά το για στην μία κούτα και το πάντα στην άλλη;

Δέχομαι πάντως ότι οι δεινόσαυροι δεν έζησαν για πάντα, ότι η τεχνολογία έξελίσσεται και ο υπολογιστής armstrad δεν θα μπορούσε να υπάρχει για πάντα, ότι το πρώτο GSM ψηφιακό τηλέφωνο της Nokia δεν θα μπορούσε επίσης να λειτουργεί για πάντα.

Νομίζω όμως στην γενιά που μεγάλωσα μας έμαθαν να λειτουργούμε με το για πάντα. Όχι από θέμα ασφάλειας αλλά νομίζω από θέμα ηρεμίας. Μάθαμε να έιμαστε ήρεμοι που μπορούμε να πιστεύουμε στο για πάντα. Ας ξεχωρίσουμε κάποιες ιδιαίτερες καταστάσεις ή σκέψεις ή σχέσεις κι ας διατηρήσουμε στο μυαλό μας αυτή την χρονική διάρκεια. Κι ας είναι και λίγο λιγότερο...