Το άγχος του Σεπτεμβρίου

Ο Σεπτέμβρης ήταν πάντα -και θα συνεχίσει να είναι πιστεύω- ο χειρότερος μήνας για μένα και για πολλούς ακόμη. Είναι επειδή ξεκινούν όλα πάλι από την αρχή. Και ακόμα κάνει ζέστη. Εάν είσαι εκπαιδευτικός, ξεκινάει η δουλειά σου πιο δύσκολη από ποτέ, γιατί πρέπει να μιλήσεις σε 100 γονείς και να κάνεις προσαρμογή 25 νηπίων-προνηπίων.

Επίσης, το άγχος έρχεται και εάν έχεις δικά σου παιδιά, που ίσως θα πρέπει να προσαρμοστούν και αυτά σε κάποιο καινούργιο σχολείο, σε κάποια καινούργια βαθμίδα εκπαίδευσης. Και όταν είσαι εργαζόμενη μάνα, το βάρος μοιάζει ασήκωτο κάποιες φορές πάνω σου: «Ποιος θα τα πάει στο σχολείο; Ποιος θα τα πάρει;», «Τι θα γίνει αν αρρωστήσουν;». Και το συναισθηματικό κομμάτι: «Θα 'ναι καλά στο σχολείο; Θα κλαίνε;». Και οι τύψεις σου: «Γιατί να μην μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο; Γιατί να μην έχω πολύ χρόνο».

Άγχος και με τις δραστηριότητες: «Μήπως πρέπει να κάνει Αγγλικά; Να συνεχίσει το κολύμπι; Να μην πάει μήπως πουθενά; Αλλά ο Δημητράκης πάει μέχρι και σκάκι τα Σάββατα. Μήπως το δικό μου παιδί μείνει πίσω που θέλει μόνο να βλέπει τηλεόραση και να κάθεται σπίτι με τα παιχνίδια του;».

Και το άλλο: «Τι να τους βάλω για πρωινό; Για μεσημεριανό στο ολοήμερο; Και τι θα φάμε το βράδυ;».

Αξίζει τόσο άγχος; Είναι παραγωγικό ή σε καταλύει;

Και το άγχος για τη δική σου δουλειά, που πρέπει και εκεί να αντεπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου.

Και το άγχος για τον σύζυγό σου που ετοιμάζεται να αφήσει τη δουλειά του ή ν' αλλάξει δουλειά.

Πολύ άγχος, βρε παιδί μου... Να το φυσήξω μακριά, να φύγει. Να υποδεχτώ μια φορά τον Σεπτέμβρη με χαρά που έζησα και φέτος ένα ακόμα καλοκαίρι, που είμαστε υγιείς, που έχουμε μια ρουτίνα.

Άντε να δούμε... Με θετική διάθεση.

Καλό Σεπτέμβρη!