Πάνω που τον έγραψες... θέλει να σταματήσει!
Έχεις αφιερώσει πολύ από τον χρόνο που δεν σου περισσεύει για να βρεις την τέλεια εξωσχολική δραστηριότητα για το παιδί σου. Κάτι ψαγμένο ίσως, κάτι που να ταιριάζει με τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του. Κάτι που το κάνει και το παιδί της γειτόνισσας, ίσως. Κάτι που το ήθελες εσύ μικρή, αλλά ποτέ δεν σε πήγαν. Κάτι που το θες τώρα, αλλά ντρέπεσαι να το κάνεις ή δεν σε βοηθάνε και τα κιλά σου.
Αργά ή γρήγορα, ως γονείς, βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση της αναζήτησης εξωσχολικής δραστηριότητας. Την αναζητάς γιατί μπορεί να στη ζήτησε το παιδί σου. Γιατί φοβάσαι μη μείνει πίσω και των άλλων τα παιδιά κάνουν πιο πολλά. Γιατί θες να έχει μυαλό και σώμα υγιή. Για διάφορους λόγους, αναζητάς τη δραστηριότητα και την έχεις ανάγκη.
Και να που επιτέλους τη βρήκες! Αφού πρώτα έκανε 5 δοκιμαστικά σε διάφορα αθλήματα, αποφασίσατε να διαλέξετε κάτι. Αφού πρώτα τα έβαλες όλα κάτω: το οικονομικό κομμάτι, το γεωγραφικό κομμάτι, ποιος θα κάνει τον σοφέρ και ποιος θα παραλαμβάνει το «πακέτο». Έλεγξες τις συστάσεις και τα βιογραφικά, και ήρθε η ώρα να χαλαρώσεις. Πλήρωσες και την εγγραφή. Προτού χαλαρώσεις όμως, θα χρειαστεί να πάρεις και τον εξοπλισμό. Στολή για καράτε και ίσως γάντια για μποξ, κάσκα κ.λπ., στολή μπαλαρίνας, παπούτσια μπαλαρίνας. Τώρα χαλαρώνεις και αρχίζει το τρέξιμό σου για να προλάβεις το ρολόι που τρέχει.
Όμως σύντομα, μετά ίσως από δύο μήνες, το αθώο παιδάκι σου αποφασίζει ότι βαρέθηκε και δεν θέλει άλλο. Τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Είναι σωστό να πιέσουμε το παιδί να πάει κάπου που δεν θέλει; Το ακούω πολύ τελευταία:
- «Γιατί δεν θες να πας;»
- «Γιατί μου φωνάζει ο δάσκαλος, τα παιδιά με κοροϊδεύουν, κρυώνω, δεν θέλω, είμαι κουρασμένος, θέλω να παίξω σπίτι με τα παιχνίδια μου».
Όλοι αυτοί οι λόγοι έχουν μια βάση. Και καθώς τα παιδιά αναγκάζονται να πηγαίνουν υποχρεωτικά στο σχολείο κάθε μέρα, μήπως δεν πρέπει να τα πιέζουμε και μετά το σχολείο; Τι είναι σωστό; «Κι αν μου γίνει τεμπέλης;», «Κι αν μάθει να τα παρατάει όλα και να μην τελειώνει τίποτα;», «Κι αν δεν θέλει να βγαίνει από το σπίτι και να βλέπει άλλα παιδιά;», «Δεν είναι μεγάλος πια για παιδική χαρά; Δεν είναι μεγάλος να κάθεται στο σπίτι με τα τουβλάκια του;».
Όλες οι φοβίες και τα άγχη μας δεκτά. Αλλά μέχρι ποιο σημείο είναι δική μας ανάγκη να πάει το παιδί μας και μέχρι πού είναι το όριο για να πιέσουμε το παιδί μας να πάει κάπου που δεν θέλει;
Η απόφασή μας για τερματισμό της δραστηριότητας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Ποιες άλλες υποχρεώσεις έχει, γιατί αρχικά το ήθελε και τώρα όχι. Δεν επιβάλλουμε, αλλά δεν σταματάμε και έτσι απλά, ίσως φτάνουμε σε έναν συμβιβασμό, βάζουμε ταβάνι ένα χρονικό περιθώριο που θα τηρηθεί και από τις δύο πλευρές και μετά ξανασυζητάμε τον τερματισμό.
Κρατάμε τις υποσχέσεις μας. Ακούμε τον ήχο του καρχαρία που έχουμε μέσα μας. Γιατί μας θυμώνει ή μας τρομάζει ο τερματισμός; Όλα τα παραπάνω είναι μια ευκαιρία να μάθουμε το παιδί μας να επιλέγει και να μένει σταθερό στις επιλογές του όσο χρονικό διάστημα διαρκούν.
Σκεφτόμαστε θετικά. Κι αν θέλει να σταματήσει, θα έχουμε ένα ελεύθερο απόγευμα σπίτι μας, στον καναπέ αγκαλίτσα, στο πάτωμα με τουβλάκια, χωρίς τρέξιμο. Και να θυμάσαι...μην έχεις τύψεις, εσύ ξεκίνησες με τις καλύτερες προθέσεις...