Όταν πέταξα την καρέκλα της σκέψης

Παλιότερα, στα παλιά τα χρόνια, πήγαινα Δημοτικό. Ήταν παλαιών αρχών και το Δημοτικό. Και εκεί είχαμε δάσκαλο το Διευθυντή ο οποίος ήταν της πολύ παλιάς σχολής. Ξέχναγες ένα βιβλίο, έ τότε έτρωγες ένα μικρό χαστουκάκι. Κάθε τόσο έβγαζε τη βέργα και τη μοστράριζε πάνω στην έδρα του. Η έδρα ήταν τοποθετημένη σε εξέδρα σαν πίστα σε μικρό μπουζουξίδικο. Έμοιαζε με φάλαινα, έτοιμη να σε φάει. Αυτός ο δάσκαλος είχε επινοήσει δεκάδες τρόπους αποτελεσματικής πειθαρχίας. Απο τράβηγμα αυτιών, μέχρι τσούγκρισμα κεφαλιών, σαν αυγά το Πάσχα.

Εγώ ήσυχο, ντροπαλό κοριτσάκι δεν ειχα δοκιμάσει καμία τεχνική προσωπικά, απλά έμενα βουβός θεατής στα πειθαρχικά καλέσματα των άλλων. Απο τότε ίσως, μου έμεινε ένα μικρό κουσούρι, μια μικρή τόση δα σχολειοφοβία. Και στο μόνο που με βοηθά αυτή η παιδική τραυματική για μένα εμπειρία, είναι πως η ενσυναίσθησης του άγχους των μικρών παιδιών που έρχονται το μήνα Σεπτέμβρη, στο σχολείο, είναι έντονη.

Την επόμενη χρονιά πήγα στην Πέμπτη. Και εκεί ήρθε ένας δάσκαλος πολύ νέος. Ένα παιδάκι ήταν, όμορφο που απαρνήθηκε τις παραδοσιακές μεθόδους. Ύψωνε λίγο τη φωνή. Αλλά τα θηρία της τάξης βρήκαν ευκαιρία και καθε φορά που γύριζε τη πλάτη του στο πίνακα πηδάγαν απο τα παράθυρα (η τάξη ηταν σε ημιυπόγειο) και τα κυνήγαγε στην αυλή να τα επαναφέρει στη τάξη.
Πέρασαν τα χρόνια μέσα σε μια τάξη νηπιαγωγείου και εγώ τώρα πια. Εμένα τι να πώ, μ' αρέσει η τάξη και η πειθαρχεία. Όσο δούλευα στο Λονδίνο το time out το ειχαμε ψωμοτύρι. Πήγαινε «time out» έλεγες και το παιδάκι καθόταν μόνο του σε μια μεριά. Όλα αυτά στην προοδευτική Αγγλία. Γυρίζοντας στην Ελλάδα, ήρθε η καρέκλα της σκέψης. Σύντομα ομως η σκέψη βαφτίστηκε τιμωρία απο τα παιδιά και έχασε το νόημα της. Κάποιοι γονείς έκαναν και παράπονα πως δεν τους άρεσε η μέθοδος και ετσι την άφησα και εγώ εν μέρη.
Και αυτό με αφήνει με το ερώτημα αλήθεια τι κάνεις;
Αλλοι λένε πως αν κάνεις τόσο τέλεια το μάθημα και προετοιμαστείς καλά δε χρειάζεται να πειθαρχήσεις κανέναν γιατί όλοι θα σκοτώνονται να πάρουν μέρος σ'αυτό που διδάσκεις.
Άλλοι λένε πως αν τα αγαπάς και τα αγκαλιάζεις καθε φορά που απειθαρχούν θα το κερδίσεις το παιχνίδι.
Μια πρόσφατη έρευνα έλεγε πως η απομόνωση του παιδιού απο τους άλλους φέρει τραυματικά αποτελέσματα στην αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
Όμως την θές αυτή την απομάκρυνση ώρες ώρες. Πικρή αλήθεια. Με 25 παιδιά και μόνη σου, δεν είναι εύκολα τα πράγματα... Και εγω στο γραφιάκι μου όταν βάζω το καπέλο της παιγνιοθεραπεύτριας καλά τα λέω, αλλά έλα που στην πράξη, στην τάξη έιναι όλα 100 φορές χειρότερα!

Στο Νηπιαγωγείο δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές. Στο διευθυντή δε μπορείς να στείλεις κάποιον, ίσως είσαι και η ίδια προϊσταμένη, δε μπορείς να το πας στην δίπλα αίθουσα απαγορεύεται λεει...Αλήθεια τι κάνεις λοιπόν; Γιατί άνθρωποι είμαστε και η υπομονή μας επίσης ανθρώπινη.
Μια μέρα μπήκα σε μια Τάξη και η Νηπιαγωγος είχε τοποθετήσει σε μια γωνία ενα τεράστιο λούτρινο σκύλο. Άν καποιο παιδάκι ξέφευγε κουραζόταν αναστατωνόταν τότε έλεγε με πολύ φυσικό και αδιάφορο τροπο (χωρις συναίσθημα θυμού) «Γιάννη πήγαινε στο σκύλο...»
Και έτρεχε ο Γιαννάκης στο σκύλο έριχνε μια ξάπλα και ξαναγύριζε. Θα μου πεί κάποιος μπορεί το παιδί να μισήσει τους σκύλους, μπορει να στενοχωρηθεί κτλ...πολλά τα μπορεί.
Δε ξέρω το σωστό η το λάθος, δε το χω βρεί ακόμα, δοκιμάζω.
Εγώ πάντως την πέταξα την καρέκλα της σκέψης και προσπαθώ να επιβιώσω χωρίς αυτήν.
Και όταν κάποιες φορές χρειάζεται να σκεφτώ, πάω για μια ξάπλα στον αρκούδο γιατί σκύλο δεν εχω.

Αν έχετε εσεις κάτι καλύτερο στο μυαλό σας πολύ θα ήθελα να το μάθω.