Covid life
Στην αρχή ήταν οι φακές, τα φασόλια και το χαρτί υγείας στο σούπερ μάρκετ. Να τα προλάβουμε. Σαν να ξεκίναγε πόλεμος. Τρέξαμε στο σούπερμαρκετ και προμηθευτήκαμε ότι άντεχε η τσέπη του καθενός. Τα πλύναμε, τα απολυμάναμε, τα αφήσαμε στο μπαλκόνι να πάρουν αέρα, ψεκαστήκαμε, βάλαμε τα ρούχα στο πλυντήριο, τα πλύναμε σε υψηλές θερμοκρασίες, κλείσαμε τα πατζούρια και κάτσαμε καναπέ. Πόσο δύσκολο να ΄ναι; σκέφτηκα... Σου είπαν να κάτσεις μέσα. Και ήταν σαν να πάτησε κάποιος το pause της ζωής σου.
Με λύσσα άρχισες να διαβάζεις άρθρα για το πώς να απασχολήσεις δημιουργικά εσένα και τα παιδιά σου, πώς να εκμεταλλευτείς τον άπλετο χρόνο σου, πώς να συνυπάρξεις με την άγνωστη οικογένεια σου χωρίς βόλτες, θέατρα, εκδρομές, φίλους και αντιπερισπασμούς.
Μαγείρεψες, έφτιαξες κουλούρια που δεν είχες φτιάξει ποτέ, γεμιστά, ταχτοποίησες ντουλάπες, αποθήκες, έγραψες, καθάρισες, μάζεψες, έβαψες, περιποιήθηκες, ασχολήθηκες ή κοίταξες το ταβάνι. Το νετφλιξ σου πήρε φωτιά είδες σειρές απανωτές. Φλέρταρες με κάποια μελλοντική επιχειρηματική ιδέα. Ξανασυστήθηκες με τα παιδιά και τον άντρα σου. Έπαιξες στο πάτωμα ή δεν έπαιξες. Κοίταξες για λίγο τη ζωή σου, σου ήρθε να τη διαλύσεις και μετά το μετάνιωσες. 'Ολα αυτά ένα χρόνο πριν. Μάρτιος 2020. Τότε που φοβόμασταν και να κοιτάξουμε από το παράθυρο. Νεκρική σιγή παντού. Οι δρόμοι άδειοι. Η παραλιακή άδεια. Το Φάληρο Σπιναλόγκα. Πριν ένα χρόνο και κάτι κλειστήκαμε όλοι μέσα καθώς βλέπαμε τα φορτηγά με τους νεκρούς στην διπλανή Ιταλία. Ποιό μοναχικές βόλτες δεν έχω κάνει στη ζωή μου. Εγώ και οι μαύρες σκέψεις μου.
Ένα χρόνο και κάτι μετά Απρίλιος 2021 όλοι ξέρουμε κάποιον που το είχει, το έχει ή είναι στο νοσοκομείο. Ίσως ξέρουμε τον εαυτό μας, τον κολλητό μας, τον αδερφό μας, τον σύντροφό μας. Ο ιός έγινε καθημερινή πραγματικότητα, συμβαίνει μέσα στο σπίτι μας. Ένα χρόνο μετά και ενώ εγώ η ίδια κάλεσα το ασθενοφόρο και μου πε πως θα χει αναμονή ένα τρίωρο γιατί γίνεται χαμός και ενώ κάθισα αγχωμένη και υπομονετική να το περιμένω, τώρα μετά από 14 μέρες περπατώ και πάλι στο δρόμο και δε χωράω να περάσω. Σπρώχνομαι σχεδόν στο πεζοδρόμιο. Νομίζω πώς μόλις τελείωσε μια παρέλαση που δεν έγινε ποτέ. Όλοι έχουμε στείλει 6 και κόβουμε βόλτες με μάσκες διακοσμητικές. Γιατί; Γιατί κουράστηκα. Γιατί κουράστηκες!
Αποχαιρετάς το ασθενοφόρο και μετά ευχαριστείς την εξέλιξη της τεχνολογίας και τις κάμερες γιατί αυτός ο ιός δεν αγαπάει τις επισκέψεις. Δεν έχει επισκεπτήρια. Αποχαιρετάς και δεν ξέρεις αν θα ξανα αγγίξεις.
Βάζω τη μάσκα, μια τα γυαλιά, μια τη μάσκα. Και τα δυο δε μπορώ. Βγαίνω και δε με νοιάζει, γιατί κουράστηκα.
Και ενώ ξέρω πως ένας συνομήλικος μου τώρα χαροπαλεύει από αυτό εγώ αυτή τη στιγμή έχω στηθεί στην ουρά για κοκτέιλ take away.
Αν κολλήσω κόλλησα θα το ρισκάρω. Δε με νοιάζει. 'Eνα χρόνο μετά παίζω τη ζωή μου γιατί ξέρω πως οκ ίσως δε το κολλήσω, θα το κολλήσω σαν συνάχι, θα το κολλήσω και θα πάω 5 μέρες να νοσηλευτώ, θα το κολλήσω και θα μπω σε ΜΕΘ, θα το κολλήσω και μπορεί να πεθάνω. Αλλά δε με νοιάζει. Εμένα με χει πιάσει η Άνοιξη τώρα πια. Θέλω να χω κοινωνική ζωή. «Γιατί είχες πριν;» «Ε τώρα θέλω να χω!»
Πόσο πια πόσο να εμπλουτιστεί το λεξιλόγιο μου, πια δεν αντέχω άλλο click away, cisco webex, lockdown!
Σαν το κακό παιδί που βαρέθηκε να κάνει αυτό που του πε η μάνα του. Θέλει να της τραβήξει την προσοχή με άσχημο τρόπο. Κοίτα τι κάνω εγώ γιατί βαρέθηκα να σε ακούω. Μα θα χτυπήσεις! Δε με νοιάζει! Έπρεπε να χες κάνει πιο πολλά για να μη χτυπήσω. Τώρα θα χτυπήσω και δε με νοιάζει! Θα δεις! Δε με νοιάζει!