Aς κάτσουμε λίγο

Ας κάτσουμε λίγο πίσω...

(Γραφει η Σάσα Κανελλοπούλου

Αγαπημένη κίνηση όταν είμαστε καθιστοί για πολλή ώρα κάπου, όπως στο γραφείο ή το λεωφορείο, είναι να σύρουμε λίγο το σώμα μας προς την άκρη του καθίσματος, χαμηλώνοντας τον κορμό και ακουμπώντας την πλάτη σε πιο ψηλό σημείο, κοντά στους ώμους. Να "κάτσουμε πίσω", όπως είναι η έκφραση και να χαλαρώσουμε.

Οι ρυθμοί με τους οποίους τρέχει η καθημερινότητα σήμερα, που ορίζονται απ την επαγγελματική μας δραστηριότητα, τις οικογενειακές και κοινωνικές υποχρεώσεις και τον τεράστιο όγκο πληροφοριών κι ερεθισμάτων που δεχόμαστε (και ιδρώνουμε να παρακολουθήσουμε) από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι εξουθενωτικοί. Η υπερπροσπάθεια να τα προλάβουμε όλα και ν' ανταποκριθούμε με επιτυχία παντού (γιατί έτσι φαίνεται πως κάνουν εύκολα όλοι οι υπόλοιποι...), αφαιρεί απ' τη ζωή μας τη συνειδητότητα.

Πολύ συχνά, ενώ είμαστε κάπου, σκεφτόμαστε το ραντεβού που έχουμε μετά, τη συνάντηση με τον προϊστάμενο την επόμενη ημέρα στο γραφείο, το διάβασμα για το μεταπτυχιακό ή το διαγώνισμα του παιδιού στα μαθηματικά, τα ψώνια του σούπερ μάρκετ και το γυμναστήριο που πρέπει να προλάβουμε στις 7μμ..., τσεκάροντας κάθε τόσο την ώρα και κλείνοντας τις υπενθυμίσεις που έχουμε προγραμματίσει και χτυπούν στο κινητό.

Όταν με "συλλαμβάνω" να λειτουργώ με αυτόν τον τρόπο, λέω "Ώπα! "(υιοθετημένη έκφραση φίλης). "Μισό, γιατί πήρα φόρα και ξέχασα να σταματήσω!". Αφήνω το τηλέφωνο πιο πέρα, πατάω "pause" στις άσχετες - με το μέρος που βρίσκομαι -σκέψεις και δηλώνω παρούσα στον φίλο που έχω απέναντι και μου μιλάει, στη μητέρα μου που ετοιμάζει το κυριακάτικο τραπέζι, στη βαφτιστήρα μου όταν παίζουμε επιτραπέζιο.

Περνούν οι στιγμές, οι άνθρωποι, οι φωνές ή οι σιωπές τους κι εμείς πολλές φορές δεν παίρνουμε είδηση!

Απ την άλλη μεριά, για να είμαστε ρεαλιστές, το φαινόμενο αυτό δεν είναι δυνατό να εξαλειφθεί πλήρως, εκτός και αν αποφασίσουμε να κατοικήσουμε σε ερημικό μέρος στην άκρη της γης ή στο διάστημα!

Κάτι όμως που μπορούμε να κάνουμε, είναι μικρά καθημερινά διαλείμματα, μικρές παύσεις στον αγώνα δρόμου..., ενώ η πλέον ενδεδειγμένη εποχή γι' αυτό είναι τα Χριστούγεννα! Εκείνες τις μαγικές ημέρες μεταξύ 24 Δεκεμβρίου και 6 Ιανουαρίου, μπορούμε να "κάτσουμε λίγο πίσω" και να παρατηρήσουμε τους ανθρώπους που έχουμε στη ζωή μας, τη σχέση μας μαζί τους και να συνειδητοποιήσουμε τί έχουμε καταφέρει, την ομορφιά που υπάρχει πολύ κοντά μας, βρίσκοντας παράλληλα χρόνο για εκείνα τα μηνύματα που μας "παραδόθηκαν" αλλά δεν "προβλήθηκαν" ποτέ. Πριν και πάνω απ όλα όμως, ν' ακούσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, να τον αφήσουμε ν ανασάνει.

Προσωπικά, τα Χριστούγεννα πατάω φρένο στην κεκτημένη ταχύτητα. Βολτάρω με τους φίλους μου στους πεζόδρομους πίνοντας ζεστό κρασί σε πλαστικό, χαζεύω τη φωτιά μπροστά στο τζάκι με τον επτά μηνών μπέμπη της κολλητής μου αγκαλιά, κάνω μαζί με τη μητέρα μου τα ψώνια για το γιορτινό τραπέζι, απολαμβάνω καυτή σοκολάτα με τη βαφτιστήρα και την αδερφή μου πριν την προβολή της χριστουγεννιάτικης ταινίας στο σινεμά και ψάχνω τις καλύτερες ευχές να μοιράσω στα μεσημεριανά πάρτι την παραμονή Πρωτοχρονιάς στα στέκια της πόλης.

Κάθομαι όχι λίγο αλλά πολύ και αναπαυτικά πίσω!!!!

Εσείς;